மஹாபெரியவாளும் அன்னதான சிவனும்

மஹாபெரியவாளும் 
அன்னதான சிவனும்
Source-----மஹாபெரியவாள் விருந்து
Author----ஸ்ரீ ரா. கணபதி.
Publishers----திவ்ய வித்யா ட்ரஸ்ட்.

“சாதம்னா அப்படியே வெள்ளைவெளேர்னு ஹிமயமலை மாதிரி குவிச்சிருக்கும். ஸாம்பார் அண்டாவுல யானையே முழுகிப்போனாக்கூடத் தெரியாது. ஹிமாசல சிவன் மதுரை மீனாக்ஷி கல்யாணத்தில குண்டோதரனுக்காக அன்னக்குழி ஸ்ருஷ்டிச்சார்னு சொல்லுவாளே, அதையே இந்த ஏழைப் பிராமண சிவன் பண்ணாரோன்னு ப்ரமிக்கும்படியா அவர் பண்ணிண்டிருந்தார்.”

அந்த ‘அவர்’ தேப்பெருமாள்நல்லூர் ராமஸ்வாமியாகப் பிறந்து அன்னதான சிவன் என்று உலகம் போற்றி வணங்கிய உத்தம ஜீவன். அவரைப் பற்றிக் குழந்தைக் குதூஹலத்துடன் கூறிக் களிப்பவர் ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி மஹாபெரியவாள்.

அன்னமய கோசத்தை அற்ப மாயையாக ஒதுக்கி, ஆனந்த மயமான அத்வைத ஆனந்த மோனத்தில் அநுபூதி கண்ட மஹாபெரியவாள் என்றோ நடந்த அன்னதான வைபவங்களைச் சொல்லி ஆனந்திக்கிறார். அந்த அன்னதானங்களைச் செய்த சிவன் அதுவே தன் ஜன்மப்பணி என்று எவரிடமிருந்து ஆதேசம் பெற்றாரென்றால் அவரது ஜன்ம ஸ்தலமான தேப்பெருமாள்நல்லூர் ஆலயத்தில் குடிகொண்டிருக்கும் ஞான மோன மூர்த்தியான தக்ஷிணாமூர்த்தியிடமிருந்துதான்!
சோற்றாலடித்த சுவர், அதைக் குட்டிச்சுவராக பாவித்து நொறுக்க வேண்டுமென்று கூறும் ஞானியரில் பலர், விந்தையாக மக்களுக்கு அன்னம் படைப்பதில் அசாதாரண ஈடுபாடு காட்டியிருக்கிறார்கள். த்வைதத்திலிருந்து அத்வைதத்திற்குப் பாலமிடும் அன்னையின் அன்பு விளையாடல்தான் பிரம்ம ஞானத்திலிருந்து அன்னதானத்தை விளைவிக்கும் விந்தையை நிகழ்த்துகிறது. பொருத்தமாக அவளுடைய ஸஹஸ்ரநாமத்தில், ‘நிர்த்வைதா’, ‘த்வைத வர்ஜிதா’, ‘ப்ரஹ்ம—ஆத்ம—ஐக்யஸ்வரூபிணி’ என்ற அத்வைதப் பெயர்களுக்கு இடையிலேயே அவளை அன்னபூர்ணேஸ்வரியாகக் காட்டும் ‘அன்னதா’ என்னும் திருநாமம் வருகிறது.

காமகோடி பீடத்தின் அதிஷ்டான தேவதையான காமாக்ஷி அன்னபூர்ணேஸ்வரியின் மலர்ச்சி கண்ட பரிணாமமேயாவாள். காத்யாயன ரிஷிக்கு மகளான காத்யாயனியாகத் தோன்றிக் காசியில் அன்னபூர்ணியாகிப் பஞ்ச காலத்தில் பசியாற்றியவளே காஞ்சிக்கு வந்து காமாக்ஷியானாள். அதனால்தான் அவளுடைய கருவறை வாயிலில் அன்னபூரணி ஸன்னிதி இருக்கிறதென்று ஸ்ரீ மஹாபெரியவாள் எடுத்துக்காட்டியிருக்கிறார்.

 ‘இருநாழி நெல் கொண்டு அவள் இயற்றும் எண் நான்கு அறங்’களில் அன்னதானம் முக்கியமானது. இதே காஞ்சியில் மணிமேகலை அமுதசுரபியிலிருந்து அக்ஷயமாக அன்ன தானம் செய்ததை மஹாபெரியவாள் எடுத்துக் காட்டியிருக்கிறார். ‘காஞ்சி என்பதும் மணிமேகலை என்பதும் ஒன்றே. மணி கட்டிய ஒட்டியாணத்திற்குத்தான் அப்படி இரண்டு பேர்’ என்றும் அற்புதமாகப் பொருத்தம் காட்டியிருக்கிறார்.

காஞ்சி காமாக்ஷியின் அன்னப் பாலிப்பைப் போற்றியும் பரமசிவனைப் பரிஹாஸம் செய்தும் சுந்தரமூர்த்தி நாயனார் பாடியதை மஹாபெரியவாள் மிகவும் சுவைத்துக் கூறுவது வழக்கம். காஞ்சியில் உள்ள பல ஆலயங்களில் ஓணகாந்தன்றளி என்பது ஒன்று. ஓணன், காந்தன் என்ற இரண்டு அஸுரர்கள் ஈசனை வழிபட்ட ஆலயம் அது. 

அங்கேயிருந்த பிக்ஷாடன மூர்த்தியை சுந்தரமூர்த்திகள் பார்த்தார். 
பார்த்தவுடன் என்ன பாடினாரென்று, மஹாபெரியவாள் வாய்மொழியாகவே கேளுங்கள். “லோக ஜனங்களுக்கெல்லாம் வயிறாரப் போட்டு வளக்கற எங்கம்மா புராதனமான இந்தக் காஞ்சிபுரத்திலே, ‘கச்சி மூதூர்’லேயே இருக்கா. அவ போட்டு சாப்பிட்டா வயிறு ரொம்பறது மட்டுமில்லே,உயிரும் ரொம்பி விடும்.

 ‘ஞான வைராக்ய ஸித்த்யர்த்தம் பிக்ஷாம் தேஹி’ ன்னு ஆசார்யாள் (அன்னபூர்ணியிடம்) பிரார்த்திச்சுண்டபடியே, அவ கையால வாங்கி சாப்பிட்டா ‘உய்நெறி’ங்கற மோக்ஷ மார்க்கமே ஸித்திச்சுடும் இப்படி ஒர்த்தி இந்த காஞ்சிபுரத்திலேயே, காமகோட்டத்துல இருகிறப்போ, ஏ பிச்சாண்டி ஸ்வாமி! நீர் ஏங்காணும் இப்பிடி ஊர் ஊரா, வீடு வீடா பிச்சை எடுத்துண்டு திரியறீர்?’ன்னு ஸுந்தரர் ஸ்வாமியை ரொம்ப ஸ்வாதீனமாகக் கேலி பண்றார்.”


தையலாள்உல குய்யவைத்த
காரிரும்பொழிற் கச்சிமூதூர்க்
காமகோட்டமுண் டாகநீர்போய்
ஊரிடும்பிச்சை கொள்வதென்னே,
ஒணகாந்தன் றளியுளீரே?

விருந்து தொடரும்……………………….. 


மஹாபெரியவாளும் 
அன்னதான சிவனும்
PART 3

எத்தனை அண்டா வெச்சாலும், எத்தனை நீளம் கோட்டையடுப்பு வெட்டினாலும் சாதம் வடிச்சு மாளாதுன்னு அவர் என்ன பண்ணுவாராம்னா, பத்து மூட்டை, இருபது மூட்டை வடிச்சு அதை அப்படியே நீள நீளப் பாய்லே பரத்திக்கொட்டி, கொதிக்கக் கொதிக்க இருக்கிற அந்த அன்னப் பாவாடை மேலேயே மெல்லிசா ஒரு துணியைப் போட்டு மூடி, கிடு கிடுன்னு அது மேலேயும் ஒரு பத்து இருபது மூட்டை ஈரப்பச்சரிசியை, ஆமாம் பச்சையா இருக்கிற அரிசியாவேதான் பரத்திக் கொட்டிட்டு,அதுக்கு மேலே கெட்டிக் கோணியாப் போட்டு, நன்னா அடிப்பாய்க்கு அடி வரையில் அதை ஓரளவு இறுக்கமாச் சொருகி மூடிப்பிடுவாராம். காமணியோ அரைமணியோ கழிச்சுக் கோணியை எடுத்தா அத்தனை அரிசியும் புஷ்பமா சாதமாயிருக்குமாம். அதாவது சாதம் வடிக்கிற கார்யத்தில் பதி மிஞ்சும்படி இப்படி யுக்தி பண்ணிண்டிருந்திருக்கார்.

“இத்தனை ஆயிரம், பதினாயிரம் பேருக்கு நன்னா, கெட்டியா நெறைய மோர் விடனும்னா அத்தனை பாலுக்கு எங்கே போகிறது? இந்த மாதிரி பெரிய உத்ஸவ சமாராதனைகளில் சிவன் அதுக்கும் ஒரு யுக்தி கையாண்டிண்டிருந்தார். ரிஃப்ரிஜிரேடர், அது இதெல்லாம் இல்லாத நாளில் அவர் ஒரு புது மாதிரி ரிஃப்ரிஜிரேடர் கண்டுபிடிச்சிருந்தார்! ஸமாராதனைக்குப் பல வாரம், மாஸம் முந்தியே தயிர் சேகரம் பண்ண ஆரம்பிச்சிடுவார். சேர சேரப் பெரிய மரப் பீப்பாய்கள்ல அந்தத் தயிரை விட்டு, ஒவ்வொண்ணும் ரொம்பினதும் வாயை மெழுகால அடைச்சு, அப்படியே, ஆழமான கொளங்களுக்கு அடியில் தள்ளிப்பிடுவார். அப்பறம் எப்ப தேவைப்படறதோ அப்ப தொறந்தா மொத நா ராத்ரிதான் தோச்ச மாதிரி தயிர் சுத்தமா இருக்கும். கொளத்தோட குளிர்ச்சி மாத்திரந்தான் காரணம்னு சொல்லறதிக்கில்லே, அவரோட மனஸு விசெஷமும் சேந்துதான் அப்படி இருந்திருக்கணும்.”

1921, 1933 ஆகிய இரு மஹாமகங்களில் குறிப்பிட வேண்டிய ஒரு விசேஷமுண்டு. 1919ல் ஸ்ரீ மஹாபெரியவாள் கங்கா யாத்திரை செய்வதாக சாஸ்திரோக்த ரீதியில் சங்கல்பம் செய்துகொண்டு கும்பகோணத்திலிருந்து புறப்பட்டார். பின்னர் கிராமம் கிராமமாக அவர் ராமேஸ்வரம் சென்று அங்கிருந்து கங்கை போய் திரும்புவதற்கு இருபத்தோராண்டுகள் பிடித்தது. இக்காலகட்டத்திற்குள்ளேயே அவ்விரு மாமாங்கங்களும் வந்தன. ஸ்ரீராமன் பதினான்கு ஆண்டுகளுக்கு வனவாச சங்கல்பம் மேற்கொண்டதால், தான் அது முடியுமுன் நகரங்களான கிஷ்கிந்தாபுரிக்குள்ளும், லங்காபுரிக்குள்ளும் பிரவேசிக்க மறுத்து லக்ஷ்மணனைக் கொண்டே அவ்விரு இடங்களில் சுக்ரீவனுக்கும், விபீஷணனுக்கும் முடிசூட்டு நடத்தினார். அறக்கட்டுப்பாடுகளை அதே செவ்வியுடன் அநுஸரிக்கும் நம் ஆசாரியப் பெருமானும் இவ்விரு மாமாங்கங்களின் போது கும்பகோணம் மடத்தில் முகாமிடாமல் முறையே ஊருக்கு வெளியேயுள்ள பட்டீசுவரத்திலும், திருவிடைமருதூரிலுமே தங்கினார். அவ்விடங்களிலிருந்து நேரே மஹாமகக்குளம், ஆலயங்கள் முதலியவற்றுக்குச் சென்று திரும்பினார். சரியாக 1933ல் ஸ்ரீமடத்தின் ஜீரணோத்தாரணத் திருப்பணியும் பூர்த்தி அடைந்திருந்தது. முழுக்கவும் கருங்கற் திருப்பணியாகவே அதைச் செய்து முடித்திருந்ததும் அன்னதான சிவனேதான். ஆயினும்கூட, அவருடைய திருப்திக்காக ஸ்ரீ மஹாபெரியவாள் வீதியிலிருந்தவாறே மடத்தின் வெளிப்புறத்தை மட்டும் பார்வையிட்டாரேயன்றி உள்ளே பிரவேசிக்கவில்லை.

ஆயினும் முதல் நாளிரவு அவருடைய அருட்சக்தி புரட்டிக்கொண்டு பெருகி ஓர் அற்புதம் நடந்ததால்தான் மறுநாள் லக்ஷம் மக்களின் உதரத்தில் அன்னலக்ஷ்மி பிரவேசிக்க முடிந்தது.

அப்படி என்ன நடந்தது?

சிவனின் அன்னதானங்களில் ஒரு விசேஷம், முதல் நாள் மாலை வரையில் ‘இங்குதான் பல்லாயிர மக்களுக்கு விருந்து தயாரிக்கப்படப்போகிறது’ என்பதற்கு எந்த அறிகுறியும் இராது. இரவிலிருந்துதான் சாமான்கள் வரத்தொடங்கும். அந்த 1933 மாமாங்கத்தில் என்னவாயிற்று என்றால் இரவு நள்ளிரவாகி மேலும் ஒன்றரை மணி கடந்த பின்பும் கூட ஒரு சாமான் வண்டி கூட வந்து சேரவில்லை. நிலைகுலையாத சிவனும் கலங்கிவிட்டார். ‘சாமான்களை இறக்கிப் பாகுபடுத்தவே சில பல மணிகளாகுமே! அப்புறம் எப்போது சமைத்து எப்போது பரிமாறுவது?’

மஹாபெரியவாள் முகாமுக்கு விண்ணப்பம் பறந்தது.

அடுத்தே ஒவொவொரு வண்டியாகச் சமையற்களத்திற்கு வரவும் தொடங்கின.

அதுவரை ஏன் வரவில்லையென்றால், போக்குவரத்துக் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து சிவன் ஸமாராதனைக்கு வரும் வண்டிகளுக்கு மாத்திரம் விலக்குத் தருவது வழக்கம் என்பது அவ்வாண்டு பணி புரிய வந்த போலீஸ் படையினருக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. எனவே அவ்வண்டிகளையும் ஊருக்கு வெளியிலேயே நிறுத்தி விட்டார்கள். மஹாபெரியவாளின் திருச்செவியில் விஷயம் விழுந்த அந்தப் பின்னிரவு ஒன்றரை மணிக்கு ஸர்க்கிள் இன்ஸ்பெக்டருக்குத் திடுமென்று பொறி தட்டிற்று—சிவன் ஸமாராதனை வண்டிகளுக்குப் போக்குவரத்துக் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து விலக்களிப்பது வழக்கமாச்சே என்று! அப்புறம் என்ன? ஊருக்கு வெளியே ‘நிப்பாட்டப்’பட்டிருந்த நூற்றுக்கணக்கான வண்டிகள் சாரி சாரியாக உள்ளே வந்தன. அசுர வேகத்தில், இல்லை, அனுக்ரஹ வேகத்தில் சாமான் இறக்கப்பட்டு, பங்கீடு ஆகி, காலை ஐந்து மணிக்கே கோட்டையடுப்புக்களை மூட்டிக் காலம் தப்பாமல் லக்ஷம் ஜனங்களுக்கு அறுசுவை அன்னம் படைக்க முடிந்தது.

மாமாங்க சமாராதனைகள் தவிரவும் ஸ்ரீ மஹாபெரியவாளின் ‘சிவ ஸங்கல்பம்’ அன்னதான சிவனின் கைங்கர்யமாக அமோக உருக்கொண்ட இரு நிகழ்ச்சிகளைக் குறிப்பிட வேண்டும். ஒன்று 1923ல் மஹாபெரியவாள் ஆனைக்கா அகிலாண்டேஸ்வரிக்குச் செய்த தாடங்கப் பிரதிஷ்டை வைபவம், மற்றது 1916 நவராத்ரியில் கும்பகோணம் ஸ்ரீமடத்தில் நடத்திய லக்ஷ பிராமண போஜனம். நடமாடும் சிவனும், அன்னம் போடும் சிவனும் ஒன்று சேர்ந்த விமரிசையில் லக்ஷம் என்பது இரண்டு லக்ஷமாகவே விஸ்வரூபம் கொண்டது என்று தோராயக் கணக்கு சொல்வார்கள்.

இரண்டு சிவன்களுமே இந்த மஹத்தான சமாராதனைகளில் ஒரு பருக்கைகூட ருசி பார்த்ததில்லை! அந்த அற்புதத் தியாகமும் அவர்களுடைய அதிசயப் பிரேமையுடன் சேர்ந்த விசேஷத்தால்தான் அச் சமாராதனைகள் அவ்வளவு மஹத்தாக நடக்க முடிந்தது. சந்த்ரமௌளீஸ்வரருக்கு நிவேதித்த அவற்பொறி போன்ற வெகு எளிய உணவு வகை சிலவே மஹாபெரியவாள் உட்கொள்வார். அதுவும் அடிக்கடி நிகழும் உபவாஸ நாட்களிலொன்றாக அந் நாள் இல்லாமலிருந்தால்தான்! அன்னதான சிவனோ, எவரேனும் ஒரு அன்பரின் வீட்டுக்குச் சென்று நாலு கவளம் மோருஞ்சோற்றை உண்பார். அன்னதானம் செய்யாத தினங்களிலும் பழைய சொற்றைத்தான் தன்னுடைய இஷ்டாவான தக்ஷிணாமூர்த்திக்கு மானஸீகமாக் நிவேதித்து விட்டு உண்பார்!

விருந்து தொடரும்….. 

மஹாபெரியவாளும் அன்னதான சிவனும் PART 4. சென்ற கட்டுரையில், 1909 மஹாமகத்தில் அன்னதான சிவன் ஸ்ரீமடத்துச் சார்பில் உண்வு பாலித்ததாகக் கண்டோம் அல்லவா? வெளியுலகுக்கு மடத்துச் சார்பில் அப்பணி நடந்ததாகவே இருந்தாலும், பல்லாண்டுகளுக்குப் பிறகு இது பற்றிப் பேசிய ஸ்ரீசரணர்களோ, ‘மடத்துச் சார்பிலே இல்லே; கண்ணுக்குத்தெரியாத சந்த்ரமௌளீஸ்வரரோட ரக்ஷை தவிர மடத்துக்கே சார்பில்லையோன்னு சரிஞ்சு போயிருந்த அந்த ஸமயத்துல அந்தப் புண்ணியவான்தான் அந்த மாமாங்க அன்னதானத்தாலே மடத்தையே தூக்கி நிறுத்தினார்னு சொல்லணும்” என்று நிறைந்த க்ருதக்ஞதையுடன் கூறினார். நமது அருளாளரது நீண்ட நெடிய மடாதிபத்தியத்தின் அந்த ஆரம்ப காலம் குறித்த விவரங்கள் சிலவற்றை இங்கு விருந்துக்குப்பின் கொள்ளும் தாம்பூலமாக ருசிப்போம். ஸ்ரீமடத்தின் பீடாதிபதிகள் மாறும்போது வருவாய் மாறி மாறி சுக்ல பக்ஷமாகவும், க்ருஷ்ண பக்ஷமாகவும் இருக்குமாம். புரிகிறதா? ஒரு பீடாதிபதியின் காலத்தில் வளர்பிறையாக வருமானம் ஓங்கிக்கொண்டேயிருக்குமாம். அடுத்த பீடாதிபதியின் காலத்தில் தேய்பிறையாகச் சிறுத்துக்கொண்டே வருமாம். பெரியவாளுக்கு ஐந்து பட்டம் முந்தைய 63—ஆம் பீடாதிபர் காலத்தில் நல்ல செல்வச் செழிப்பாம். அடுத்த 64—ஆம் அதிபர் காலத்தில் ஒரே இடத்தில் ஐந்தாறு வருஷ முகாம், வழக்கு வியாஜ்யம் என்று ஏற்பட்டதில் திருமகளின் தமக்கை விஜயம் செய்யலானாளம். அப்புறம் சேர்த்து வைத்து அமோக வருவாயாம். ( அதற்கு ஒரு முக்கிய காரணகர்த்தா ஸ்ரீபெரியவாளின் பாட்டனாரான கணபதி சாஸ்த்ரிகள்……….). ‘ஓவர் வள்ளலாயிருந்த இளையாத்தாங்குடிப் பெரியவாள் எனப்படும் 65-ஆவது பீடாதிபர், சேர்த்திருந்த செந்திருவை, வாரி வாரி வண்மையில் வழங்கினாராம். அதனால் அப்போது, கருப்பூரில் ஏராளமான நிலம் ஸ்ரீமடத்துக்கு உடைமையாயிருந்துங்கூட அடுத்த அதிபர் அறுபத்து ஆறாமவர், மஹாபெரியவாளின் பரமகுருவான கலவைப் பெரியவாள் என்பவர் பட்டத்துக்கு வந்தபோது ஒரே கடனும் கஸ்தியுமாக ஆகிவிட்டதாம். இக்கால வங்கிகளில் போட்டு வைப்பது போல் அந்நாளில் தங்கள் சொத்தை மடத்தில் போட்டு வைத்திருந்தவர்கள் உண்டாம். அவர்களில் ஒரு அம்மாள் ஒரு தினம் பீடாதிபதிகள் பூஜைக்குப் போகுமுன் அவரை ‘வழி மறித்து’ என்றே சொல்லக்கூடிய அளவுக்கு நிர்பந்தப்படுத்தி, “ப்ராம்மணா! நான் நாதியில்லாத பொம்மனாட்டி உள்ளதையெல்லம் இங்கே போட்டு வெச்சேன். மடமே முழுகிப் போயிடுங்கராளே! எனக்கானதைப் பண்ணிப்பிட்டு அப்புறம் பூஜைக்கு ஒக்காருவீராம்!” என்று கேட்குமளவுக்கு நிலமை முற்றியதாம். ஆனால், சோதனையும் அருளுமாக மாறி மாறிச் செய்து வந்த சந்த்ரமௌளீஸ்வரர் அப்புறம் எதிர்பாராத திருப்பங்களை உண்டாக்கி மடத்திற்கு சுபிக்ஷம் ஏற்பட்டதாம். அதன் பின்னரே நமது மஹாபெரியவாள் பட்டமேற்றது. (67—ஆம் பட்டம் ஒரு வார காலமே அதிபராயிருந்ததால் அவர் இந்தக் கதையில் இடம் பெறாமல் அறுபத்தெட்டாமவரான மஹாபெரியவாளின் ஆட்சிக்கு வந்து விட்டோம்.) இனி அவர்கள் மொழியே கேட்போம். “ நான் ஸ்வாமிகளா வந்தப்போ ஒரு விசித்ரமான சூழ்நிலை. நான் பட்டமாயி அஞ்சு வருஷம் வரை மைனர்தானே? (சிரித்து, அதிநயமான அபிநயத்தில் கழுத்துச் செயின், காலர், ஸென்ட் ஆகியவற்றிற்குக் குறிப்புக் காட்டி) அந்த ‘மைனர்’ இல்லே! வயஸிலே மைனர்தானே? அதனால நிர்வாகம் ஒரு கார்டியன் கிட்ட இருந்தது. அவர் யார்னா பரமகுரு ஸ்வாமிகள் (கலவைப் பெரியவாள்) பட்டத்திற்கு வந்த நாள்லேர்ந்து மடத்து ஸ்ரீகார்யமா (மேலாளராக) இருந்தவர்தான். அந்த ஸ்வாமிகளும் பட்டத்துக்கு வரச்சே மைனரா இருந்தவாளானதால் அவாளுக்கும் இவரேதான் கார்டியனா இருந்திருக்கார். அவர் பீடாதிபத்யம் வகிச்ச பதினேழு வருஷத்துல மொத(ல்) பத்து பன்னண்டு வருஷம் வரை இவர் ஸரியாகவே நிர்வாகம் பண்ணிண்டிருந்தார். ஆனா போகப் போக வயஸு ரொம்ப ஆயிட்டதாலே ஞாபகப் பெசகு; அது தெரியாம இருக்கறத்துக்காகப் பண்ற கார்யங்கள்லே கொஞ்சம் தப்புத் தண்டா; கேள்வி கேட்டா, தன் வயஸை, அத்தனை கால ஒழைப்பைச் சொல்லி சீர்றது (சீறுவது); இதுலே சிலபேர் கிட்ட ஒரே கோவம், அதனாலேயே அநுகூலமாயிருக்கறவாகிட்ட அதி தாக்ஷண்யம்னு ஆயிட்டார். விருந்து தொடரும்………………………………… மஹாபெரியவாளும்  அன்னதான சிவனும் PART 5. “இப்படிப்பட்ட ஸந்தர்ப்பத்திலே, ஒண்ணுந்தெரியாத நான் புது ஸ்வாமிகளா வந்து அவர் கார்டியனா ஆனதுல அவருக்கு ரொம்பவும் ஸ்தானம் கொடுத்துப்போச்சு. அப்போ நான் ப்ரத்யக்ஷத்திலே பார்த்ததிலே, அவருக்கு தாரணா சக்தி (விஷயங்களை அறிவால் கிரஹித்துக் காக்கும் திறன்) பாதி போயிடுத்து; த்ருஷ்டி முக்கால் போயிடுத்து; காது முழுக்கவே போயிடுத்து! எடுப்பார் கைப்பிள்ளையா என்னமோ பண்ணிக்கிண்டிருந்தார். இருந்தாலும் அவரைக் கேக்க ஆளில்லை. “இதெல்லாம் சொல்றதுக்கே கஷ்டமாத்தான் இருக்கு. ‘ஸத்கார்யம், ஆசார்யாள் கைங்கர்யம், ஜன்மாவைக் கடைத்தேத்திப்போம்’னு மடம் மாதிரி ஒரு இடத்துக்கு வந்து, ஒரு காலத்துல நன்னாவும் ஸேவகம் பண்ணிண்டிருந்தவாளையும் அப்புறம் ஏதோ ஒரு மாயை வழுக்கி விட்டு, வீணாப்போயிடறதை நெனச்சா துக்கமாத்தான் இருக்கு. பின்னே எதுக்குக் கதை சொல்றேன்னா, கர்மாவோ, கிர்மாவோ எதுக்காகவோ மாயையை ஏவிவிட்டு இப்பிடில்லாம் கோளாறா நடக்கப் பண்ற அந்த ஈஸ்வர சக்தியே எப்பிடி ஸமயத்திலே இந்த மடத்தைக் கட்டிக் காப்பாத்தியிருக்குன்னு காட்றத்துக்குத்தான். “அந்த மாதிரி இப்ப என்ன ஆச்சுன்னா, அமராவதி கிருஷ்ணஸ்வாமி ஐயர்னு டெப்டி கலெக்டராயிருந்துட்டு அப்பறம் இந்த மடத்து அபிவிருத்திக்கே ஆயுஸைக் கொடுத்த ஒரு பெரியவர்----அப்படிப்பட்டவாளுக்கு எவ்வளவு நன்னி சொன்னாலும் போறாது; அப்படிப்பட்டவர்---- ரொம்பத்  துணிச்சலாக் கார்யங்கள் பண்ணினார். மடத்து நிர்வாகத்தை அந்த வ்ருத்தரோட கார்டியன்ஷிப்லேந்து மீட்டு ஸர்க்கார் பொறுப்பெடுத்துண்டு புது கார்டியன் நேமிக்கும்படி (நியமிக்கும்படி)ப் பண்ணினார். ‘இது என்னமோ ஈஸியா நடந்துடுத்து; அதுலேந்து எல்லாம் ஸரியாயிடுத்து; அதனால்தான் அந்த அமராவதிப் பெரியவரை தாங்க் பண்றேன்’னு நெனச்சியானா, அதுதான் இல்லே! மொதல்லே அவர் நேரா ஸர்க்கார் மேற்பார்வைக்கே பல தினுஸா ப்ரயத்னம் பண்ணி ஃபெயில் ஆன விட்டுத்தான் கடைசிலே இந்த ஏற்பாடு ஆனது. அந்த ‘இன்டரீம் பீரியட்—ங்கிறது அது பாட்டுக்கு மூணு வருஷம் போல இழுத்துண்டு போயிடுத்து. அந்த நடுவாந்த்ர காலத்தில மடமும் அந்தரத்துலதானே தொங்கிண்டிருக்கணும்? சந்த்ரமௌளீஸ்வரர் க்ருபை பண்ணி இருக்காட்டா அப்படித்தான் ஆயிருக்கும். அப்படி நேராம ஸ்வாமி ரக்ஷிச்சுட்டார். “என்ன சிக்கல்னா, சட்னு பழைய கார்டியனைத் தள்ளியாச்சு; ஆனா புது ஏற்பாடு ஒண்ணும் ஃபார்மலா ஆகல்லே. அதனாலே மடத்து ‘இன்கம்’லாம் ‘ஆதரைஸா’ன பலானவர் பேர்ல வரவு வெச்சு, நமூதா ‘ரிசீவ்’ பண்றதுக்கு எடம் இல்லாமப் போய், அல்லது அப்படி ஆயிட்டதா வெளியில அபிப்ராயம் ஏற்பட்டுடுத்து. அதனால, வழக்கப்படி வருமானங்கள் நின்னே போயிடுத்து. அப்பதான் ஸ்வாமி கண் திறந்து பார்த்தார். நான் ஸ்வாமிகளாய் ஒரு வருஷம் முடியற ஸமயத்திலேயே ஜம்புகேஸ்வரம் கும்பாபிஷேகம் போக வேண்டி வந்ததுலே, ஜம்புநாதர் பக்தகோடிகள் கிட்டேயிருந்து ஸம்பாதிச்சுண்டது மட்டுமில்லாம, நம்ம சந்த்ரமௌளீஸ்வரரும் நன்னா சம்பாதிச்சுண்டுட்டார். “அப்புறம் அந்த வருஷ சாதுர்மாஸ்யம் நன்னா நடத்திண்டு, தஞ்சாவூர் வழியா கும்பகோணம் திரும்பறச்சே, தஞ்சாவூர் பாய் ஸாஹிப்கள் (ராணிகள்) ரெண்டு பேரும் ஒரு மாஸம் தங்க வெச்சு, வேணது செஞ்சதோட, நெறயவும் குடுத்தனுப்பினா. “அதுக்கப்புறம் மாமாங்கம் வந்துடுத்து (1909 -ஆம் வருஷத்திய மஹாமகம்). அதுல சிவன்வாள் லக்ஷப்ராமண போஜனம்னு ஆரம்பிச்சது அவரோட அந்த மனஸு விசேஷத்துல ப்ராம்மணாள், அப்ப்ராம்மணாள்னு பல லக்ஷக் கணக்கிலே சாப்பிட்டவிட்டும் மூட்டை மூட்டையா அம்பாரம் அம்பாரமா ஸாமன்கள் மிஞ்சிடுத்து. அத்தனையையும் அவர் மடத்துக்கே சேத்துட்டார். இப்படி மடத்துக்கு ஏறக்குறைய ஒரு வருஷத்துக்கு ஸம்ருத்தியா ஆஹாரம் போட்டுட்டார். குடிபடை கூட , ‘துண்ண வவுத்தெ முன்னே வெச்சுப் பேசு’ன்னு சொல்வதுண்டு. அப்படி எங்களுக்கு ஸ்ரம தசையிலே போட்டு, ‘நன்றிக் கடன்’னு எழுதறேளே , அந்த மாதிரி எந்நாளும் பட்டிருக்கும்படியா அந்தப் பெரியவர் உபகரிச்சிருக்கார்.. இப்படி கூறியவர்தாம் தொடர்ந்து, “ மடத்துச் சார்பிலே அவர் மாமாங்க ஸமாராதனை பண்ணினதாத்தான் லோகத்துக்குத் தெரிவிச்சது. யதார்த்தத்திலே, மடத்துச் சார்பிலே இல்லே; கண்ணுக்குத்தெரியாத சந்த்ரமௌளீஸ்வரரோட ரக்ஷை தவிர மடத்துக்கே சார்பில்லையோன்னு சரிஞ்சு போயிருந்த அந்த சமயத்துலே அந்தப் புண்யவான்தான் அந்த மாமாங்க அன்னதானத்தாலே மடத்தையே தூக்கி நிறுத்தினார்னு சொல்லணும்.” என்றார். அடியாருலகனைத்தும் பாலிக்கும் தெய்வகுரு மாநுஷமாகித் தம் மடத்தையே பாலித்ததாக வேறொருவரிடம் கொண்டிருந்த நன்றிதான் எத்தனை அழகு? மேலே அவர் பிரஸாதமாக நாம் உண்டோமே, நிறைய உணவு, அதை ஜீர்ணித்து, ரத்தத்திலே ஒட்ட வைக்கும் வெற்றிலையன்றோ இந்த உணர்வு? விருந்து தற்காலிகமாக நிறைவுற்றது.